زندگی

من شاعرم .

خیلی وقت است که شاعرم ،

اما بهترین شعرم همیشه ناخوانده می ماند .

همیشه.

همیشه توی وبلاگ قدیمی ام ،

یک پست رمز دار است ،

که هم من و هم تو رمزش را فراموش کرده ایم ،

از بس هر دو فراموشکاریم.

مثل همان روزی که تو لباس هایی را که خریده بودیم ،

توی ایستگاه اتوبوس جا گذاشته بودی ،

و آقایی که هنوز نامه اش را نگه داشته ام ،

آن ها را پیدا کرده بود .

درست مثل همان روز ...

که من خیلی ناراحت بودم که چرا دوباره اشتباه کرده ام ؟

و توی دلم از خودم بدم می آمد که خرید هایمان گم شده .

من و تو فراموشکاریم ؛

درست مثل همان روز که توی سینما بازویت را بغل کرده بودم ،

و از آن مردهایی که دور و برمان بودند و رژه می رفتند ،

که نکند دو نفر بی اجازه هم را ببوسند ،

 بدم می آمد .

من کم تر فراموش می کنم ،

شاید چون زنم .

هنوز هم بعضی چیزها یا بعضی حرف ها ،

روی دلم سنگینی می کند .

هنوز هم گاهی از بعضی اتفاقات بغضم می گیرد .

من هیچ وقت فراموش نمی کنم ؛

که بهترین روزهای زندگی ام ،

سه روز بود .

سه روز که خیلی زود گذشت .

و هر چه بیشتر فکر می کنم ،

کم تر خاطراتش را به یاد می آورم .

من فراموش کارم .

مادرم همیشه می گفت روزی این فراموشکاری کار دستت می دهد .

اما نمی دانست ؛

وقتی زندگی ای را با همه ی وجود بخواهی ،

وقتی کسانی را داشته باشی ،

و بیشتر از همه دوستشان داشته باشی ،

هرگز کوچکترین چیزی را راجع به آن ها فراموش نخواهی کرد .

من فراموش نمی کنم ،

که چقدر با من مهربان بودی .

و چقدر دستانت آرامش بخش بود .

شب سوم را ،

که روبه روی تلویزیون ،

می خندیدیم .

و من از خنده هایت شاد بودم .

هیچ وقت این قدر تلویزیون نگاه کردن را دوست نداشتم .

از آن روز به بعد هیچ دوربین مخفی ای اینقدر خنده دار نبود .

از آن روز به بعد همیشه فکر می کنم که چرا بیشتر بغلت نکردم؟

چرا وقتی رو به روی پنجره ایستاده بودی ،

از پشت بغلت نکردم؟

دارم فکر می کنم چقدر غذا خوردن با تو خوب بود.

چقدر خوب بود که تو غذا درست کردی ،

هیچ مرغی در دنیا این قدر تا به حال خوشمزه نبوده است !

دارم فکر می کنم ،

که وقتی نگاهت می کردم ،

احساس می کردم پاک ترین موجود عالم روبرویم ایستاده ،

کسی که بیشتر از هرکس دیگری دوست دارم شاد و خوشبخت باشد.

نیلوفر